Το θαλασσινό τριφύλλι

Μια φορά στα χίλια χρόνια
του πελάγου τα τελώνια
Μες στα σκοτεινά τα φύκια
μες στα πράσινα χαλίκια
Το φυτεύουνε και βγαίνει
πριν ο ήλιος ανατείλει
Το μαγεύουνε και βγαίνει
το θαλασσινό τριφύλλι

Κι όποιος τό'βρει δεν πεθαίνει
κι όποιος τό'βρει δεν πεθαίνει

Μια φορά στα χίλια χρόνια
κελαηδούν αλλιώς τ'αηδόνια
Δε γελάνε μήτε κλαίνε
μόνο λένε μόνο λένε:
Μια φορά στα χίλια χρόνια
γίνεται η αγάπη αιώνια
Να'χεις τύχη να'χεις τύχη
κι η χρονιά να σου πετύχει

Κι από τ'ουρανού τα μέρη
την αγάπη να σου φέρει

Το θαλασσινό τριφύλλι
ποιος θα βρει να μου το στείλει
Ποιος θα βρει να μου το στείλει
το θαλασσινό τριφύλλι.

"Το θαλασσινό τριφύλλι" του Οδυσσέα Ελύτη.

Ο αγγελιοφόρος του Θεού

Στην Ιταλική μπότα!

Είχαμε πάει εκδρομή στην Ιταλία αγαπητοί μου φίλοι. Είναι μία χώρα πανέμορφη και με πολύ μεγάλο τουρισμό. Ο τουρισμός στην Ιταλία συγκρίνεται άμεσα με το ακαθάριστο εθνικό προϊόν της χώρας. Άνθρωποι από όλα τα μέρη του κόσμου πηγαίνουν εκεί και θαυμάζουν μία διεθνή ιστορία και ένα διεθνή πολιτισμό. Η μοναδική ομορφιά που έχει όσο αναφορά την καθημερινή ζωή, είναι πως σε όλους τους δρόμους, τις πλατείες, τις εκκλησίες υπάρχουν μαρμάρινα αγάλματα ποικίλων μορφών. Έχει πόλεις με εξαιρετική αρχιτεκτονική! Είχαμε βρεθεί στη Ρώμη, στη Φλωρεντία, στη Νάπολη, στο Κολοσσαίο, στο Βατικανό...Αξίζει τον κόπο να ακούσεις τους ξεναγούς, καθώς σε μεταφέρουν από μέρος σε μέρος μόνο και μόνο για να καταλάβεις την αξία και την πολυτιμότητα των ιστορικών τους περιγραφών. Επιπρόσθετα...περάσαμε μία νύχτα μοναδική. Είχαμε κατέβει από τα πούλμαν, και μετά από λίγο περίπατο βρεθήκαμε σε μία πολύ ωραία πλατεία με όνομα Φοντάνα Ντι Τρέβι.

Εκεί βρίσκεται το συντριβάνι των ευχών! Πλησιάζεις το συντριβάνι με τις κεφαλές των λεόντων, στέκεσαι ανάποδα προς αυτό και πετάς ένα νόμισμα προς τα πίσω, κάνοντας την ίδια στιγμή μία ευχή! Λένε ότι τα καλά όνειρα και οι δυνατές ευχές πραγματοποιούνται πάντοτε. Τα μουσεία, οι ιστορικοί χώροι, η νυχτερινή ζωή των πριβέ restaurant και το σκοτεινό χρώμα όλων σχεδόν των μεγάλων κτιρίων στις πόλεις, σε μεταφέρουν στο πνεύμα και τη ζωή των Ιταλών που εκτός των άλλων, έχουν εκπληκτικές βιομηχανικές περιοχές. Έχετε δει τα φουγάρα των εργοστασίων να γεμίζουν τις φωτογραφίες σας? Όσο αναφορά το Βατικανό τα πράγματα είναι σκέτο χρυσάφι και το Βατικανό αποτελεί ξεχωριστό κράτος μέσα στην Ιταλία. Είναι μία εξαιρετικά ανεπτυγμένη χώρα στης οποίας τους δρόμους δεν γνωρίζεις ποιός είναι ο διπλανός σου και το κυκλοφοριακό είναι χειρότερο από αυτό του Συντάγματος! Όμως τα καφέ γέφυρες πάνω από τους μεγάλους δρόμους, αλλά και σε πολλές άλλες τοποθεσίες, φτιαγμένα συνήθως με εσωτερική ξύλινη επένδυση και πολλά πράσινα φυτά, μπορούν να σε κάνουν να αφιερώσεις μεγάλο μέρος του χρόνου σου. Είναι μία χώρα στην οποία η κουλτούρα και η παγκοσμιοποίηση βρίσκονται σε όλο τους το μεγαλείο!

Ένα από τα ανέκδοτα του Καβάφη: Ο δεμένος ώμος

Είπε που χτύπησε σε τοίχο ή που έπεσε.
Μα πιθανόν η αιτία νάταν άλλη
του πληγωμένου και δεμένου ώμου.

Με μία κομμάτι βίαιη κίνηση,
απ'ένα ράφι για να κατεβάσει κάτι
φωτογραφίες που ήθελε να δει από κοντά,
λύθηκεν ο επίδεσμος κι έτρεξε λίγο αίμα.

Ξανάδεσαν τον ώμο, και στο δέσιμο
αργούσα κάπως γιατί δεν πονούσε,
και μ'άρεσε να βλέπω το αίμα. Πράγμα
του έρωτός μου το αίμα εκείνο ήταν.

Σαν έφυγε ηύρα στην καρέκλα εμπρός,
ένα κουρέλλι ματωμένο απ΄τα πανιά,
κουρέλλι που έμοιαζε για τα σκουπίδια κατ' ευθείαν
και που στα χείλη μου το πήρα εγώ,
και που το φύλαξα ώρα πολλή -
το αίμα του έρωτος στα χείλη μου επάνω.

Ένα ποίημα του Καβάφη: ένας γέρος.

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος
με μιάν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μές στων άθλιων γηρατειών τήν καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τά χρόνια
πού είχε καί δύναμι, καί λόγο, κ' εμορφιά.

Ξέρει πού γέρασε πολύ, τό νοιώθει, τό κυττάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σάν χθές. Τί διάστημα μικρό, τί διάστημα μικρό.

Καί συλλογιέται η Φρόνησις πως τόν εγέλα
καί πως τήν εμπιστευόταν πάντα - τί τρέλλα! -
τήν ψεύτρα πού έλεγε "Αύριο. Έχεις πολύν καιρό".

Θυμάται ορμές πού βάσταγε, καί πόση
χαρά θυσίαζε. Τήν άμυαλή του γνώσι
καθ' ευκαιρία χαμένη τώρα τήν εμπαίζει.

....Μά απ' το πολύ νά σκέπτεται καί νά θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.