Monday, March 7, 2016

Η ιστορία του Κωνσταντή

Ο Κωνσταντής φτιάχνει μία κούπα καφέ και προβληματίζεται για τον αγώνα που πρέπει να δώσει ανάμεσα στις σκέψεις, τις λέξεις αλλά και τις σιωπές. Ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, το μύθο αλλά και την ιστορία, το παρελθόν αλλά και το μέλλον αρχίζει να συνειδητοποιεί τα λόγια μίας δασκάλας του: «Τα ένστικτά σας θα αλλάξουν». Αναγνωρίζοντας τη δύναμη της αλλαγής των ενστίκτων τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του, παίρνει τον καφέ και μπαίνει στο δωμάτιό του. Κάθεται αναπαυτικά στην καρέκλα του μπροστά στον υπολογιστή καθώς αφήνεται να ταξιδέψει ανάμεσα στις σκέψεις αλλά και σε γραπτά κείμενα.
Είναι άραγε οι συγκεκριμένες αντιδράσεις του και η συμπεριφορά του απέναντι στο κοσμικό γίγνεσθαι αιτία για ενδοσκόπηση, σκάψιμο της ψυχής του, ακόμα και λόγος για να διευρύνει την ψυχοδυναμική του? Σηκώνεται από την καρέκλα του, παίρνει τον καφέ και παρέα με τη φαντασία του αρχίζει και κάνει αργά βήματα. Αλήθεια, τι όνομα θα έπρεπε να δώσουμε σε πράγματα, ιδέες, ιδανικά αλλά και καταστάσεις που οφείλουν να είναι κοινά για όλους? Κεντρισμένος από τη διαφορά ταυτότητας και υποκειμένου, ορμώμενος από δημιουργικές ιδέες αλλά και κεκτημένα σκέφτεται. Όταν ο άνθρωπος αποφασίζει να βάλει τη μικρή του ιστορία να χορέψει με τη μεγάλη ιστορία, θα έχει πάντοτε να αντιμετωπίσει θέματα αλλά και αντιθέσεις.
Ως συγγραφέας κι αυτός, δημιουργεί καθημερινά μέσα από τα πολιτισμικά υλικά που του προσφέρει η βιομηχανία των μέσων, άλλοτε με στόχο την δημιουργικότητα και την έκφραση, άλλοτε για να δημιουργήσει μία βιωματική πύλη ανάμεσα στον εαυτό του, τα ενδιαφέροντά του αλλά και τον πολιτισμό και άλλοτε για λόγους προσωπικής κάθαρσης. Όμως για ένα τέτοιο επίπεδο αλληλεπίδρασης ανάμεσα στη δημιουργικότητα αλλά και τους καθρεπτικούς νευρώνες, πρέπει να μάθουμε να ανιχνεύουμε το υπόβαθρο συναίσθημα που και στόχο έχει την ανακάλυψη της προσωπικής αυθεντικής φωνής του συγγραφέα και ταυτόχρονα μπορεί να δομήσει την ανάγκη πειθούς.
Παράλληλες γραμμές πλοκής μέσα στην αρχική, καταβυθίσεις σε όνειρα, φλας στο ανθρώπινο μυαλό με στόχο την επίκληση της μνήμης και του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ο εγκέφαλος, αλήθεια, πως διάβασα ότι ονομάζονται όλα αυτά? Ανατρέχοντας στα ημερολόγιά του πέφτει πάνω στο άρθρο, μη γραμμικές περιγραφές. Να γιατί η συνοχή των νοημάτων ειδικά σε θέματα φαντασίας πρέπει να είναι πρωταρχική, πόσο μάλλον όταν με τα κλειδιά του μυθιστορηματικού λόγου του συγγραφέα και τα αντικλείδια του αναγνώστη παλινδρομώ όχι μόνο στα βιβλία μου αλλά και στα πεπραγμένα. Επιτελεστική γλώσσα, ή αλλιώς η διαφορά ανάμεσα στο απλά περιγράφω και στο πραγματοποιώ.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Κωνσταντής χάνει την επαφή του με τον κόσμο της βιολογικής συνείδησης και ανοίγοντας την πύλη του φανταστικού εισέρχεται στο Σύμπαν βιβλιοθήκη του Μπόρχες στο οποίο καλείται να διερευνήσει σκοτεινές πτυχές του εαυτού του. Το συλλεκτικό ασυνείδητο του ανθρώπου είναι αυτό στο οποίο αποθηκεύουμε αυτά που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε. Καλό είναι κάποια στιγμή αυτές οι ιδέες να ξεθαφτούν και να δουλευτούν, είναι όμως και μία έννοια η οποία οικοδομείται από ένστικτα και αρχέτυπα! Έτσι λοιπόν τα όρια της γνώσης, ο χρόνος ως αναπόσπαστο κομμάτι του χώρου αλλά και της δραματικής δράσης, αλλά και η ταχύτητα και ο ρυθμός με τα οποία εξελίσσεται ένα γραπτό, κάνουν όλους εμάς να μπαίνουμε μέσα στα αρχετυπικά σύμβολα και να εκφραζόμαστε προσωπικά.
Ο Τζόναθαν Κάλλερ, συγγραφέας του βιβλίου Λογοτεχνική Θεωρία για να περιγράψει την πρακτική της αφήγησης με τρόπο κοινό και κατανοητό για όλους όπως ακριβώς είναι και η υπόσταση των αρχετύπων, θέτει 6 θεμελιώδεις ερωτήσεις:
1.)    Ποιος μιλά?
2.)    Ποιος μιλά σε ποιον?
3.)    Ποιος μιλά πότε?
4.)    Ποιος μιλά ποια γλώσσα?
5.)    Ποιος μιλά με ποια αρμοδιότητα?
6.)    Ποιος βλέπει? (Point of view of the story)
Μία καλή νεράιδα πλησιάζει το νέο συγγραφέα θέλοντας να τον μυήσει σε μία γενναία γλώσσα αλλά και να του δώσει μία μακρινή υπόσχεση.
«Η πλοκή δεν είναι η ιστορία. Όταν αναγνωρίζουμε την ιστορία με αλλά λόγια το «τι συμβαίνει» τότε μπορούμε να ανακαλύψουμε τη φόρμα και τις επιμέρους αφηγηματικές ενότητες που θα δώσουν λεκτική υπόσταση σε ένα έργο» είναι τα λόγια της Νεφέλης.
 Με βάση τα παραπάνω θέτονται οι βάσεις όχι μόνο για τα κλειδιά του μυθιστορηματικού λόγου αλλά και στο να επιτευχθεί μία σύναψη ανάμεσα σε πλοκή, ήρωες και αναγνώστες.
Η νεράιδα και ο Κωνσταντής συζητούν για τον τρόπο που δημιουργούνται οι χαρακτήρες ως προεκτάσεις ή συμπληρώματα των ανθρώπων, τα προσωπικά μας Avatar σε παράλληλα σύμπαντα! Αν εξαιρέσουμε αυτήν ακριβώς την συμπληρωματική υπόσταση των ηρώων, πρόκειται για ήρωες που απλά εμπλουτίζουν την πραγματικότητα ή μήπως κάποιοι από αυτούς αποκτούν μία μυθική διάσταση ώστε να διαχειριζόμαστε καλύτερα τις δυνάμεις μας, τις αδυναμίες, «τις απειλές» αλλά και τις ευκαιρίες?
Ο συγγραφέας δεν γράφει γιατί ως δια μαγείας απόκτησε ένα περισπούδαστο ταλέντο. Γράφει με ότι έχει. Γράφει γιατί δημιουργεί έναν χάρτινο κόσμο στον οποίο πολλές φορές βρίσκει καταφύγιο από τον πραγματικό, γράφει για να διερευνήσει το alter ego του, γράφει για να ανακαλύψει τον εαυτό του, δεν γράφει πάντα μέσα από φωτεινές διαδικασίες και πολλές φορές γράφει για να κλείσει μία αόρατη πληγή.
Αυτή ακριβώς η δύναμη που έχουν τα χάρτινα όνειρα κεντρίζει την καλή νεράιδα. Και πρέπει οπωσδήποτε να βρεθεί η χώρα στην οποία αυτά ζωντανεύουν.
Μέσα από το Σύμπαν αυτό με τα μαγικά βιβλία στα οποία οι ήρωες μπορούν να ταξιδεύουν μέσα στους κόσμους που δημιουργούνται από τις σελίδες, θα ήθελα να καταλάβουμε λίγο καλύτερα το πώς δημιουργείται ο χώρος και γενικά πού βρίσκονται οι ήρωες (setting). Ως αποτέλεσμα του χρόνου και μάλιστα για αρκετές ανεξάρτητες ιστορίες οι οποίες αποτελούν τα χορικά μίας ευρύτερης που δομείται και από αυτοβιογραφικά στοιχεία, η μνήμη του «τότε» είναι περιορισμένη. Ο Κωνσταντής χάνοντας την επαφή του με τον πραγματικό κόσμο στον οποίο μπορεί και επαναφέρεται, μεταφέρεται μέσα σε μαγικά βιβλία που ορίζονται με βάση τη συγκινησιακή του μνήμη, με την οποία μπορεί και μεταμορφώνεται κάθε φορά ώστε να εξυπηρετήσει καλύτερα τους σκοπούς του. Πρόκειται για βιβλία που δεν ορίζονται από λέξεις και περιγραφές αλλά από εικόνες, αντικείμενα, σύμβολα, ταξίδια και πάνω απ’ όλα magic.
Μενέλαος Γκίκας